[One Shot][NoRitZ][68][Bromance] =---::-Ringtone-::---=

ข้อมูลเบื้องต้น

เฮียโน่ฟค.ได้ยินนะว่าใช้ริงโทนของใคร
เอาวันช็อตน่ารักๆของพี่น้องไปอ่านกันนะคะ

ปล.ปกติเขียนฟิคดราม่า ไม่ถนัดฟิคแนวนี้ไม่รู้จะถูกใจกันหรือเปล่า
ปล.2 ถ้ามีโอกาสเรื่องหน้ามีพล็อตแล้ว และกลับไปดราม่าค่ะ 5555
ปล.3 ถูกใจไม่ถูกใจยังไงบอกกันด้วยน๊า แบบ ไรท์เตอร์กลับไปเขียนฟิคดราม่าเถอะ
ปล.4 ขอโทษจริงๆถ้าอ่านแล้วไม่หวานนะจ๊ะ ไรท์เตอร์เขียนเองยังรู้สึกว่ามันด้านๆเลย
ปล.5 ฝากฟิคเรื่องอื่นด้วยยยย
ปล.6 ปล.จะเยอะไปไหน

เนื้อเรื่อง

 [Bromance]One Shot: Ringtone

Auther : AppleFace

Pair : NoRitZ

Rate : G

Inspiration : http://www.dek-d.com/board/view.php?id=2463088

Recommended sound track  : (ย้ำ covered by KS’) ดูเหมือนซาวน์แทร็คคราวนี้จะไม่ค่อยเกี่ยวแต่ก็พอกล้อมแกล้มไปได้ เคเอสร้องเพลงนี้ไว้แหล่มมาก

มีกวีได้กล่าวไว้ ให้ฟังสิ่งที่ไม่ได้พูด เพราะสิ่งที่พูดไม่เคยจริง สิ่งที่จริงกลับไม่เคยพูด แล้วอะไรคือสาเหตุให้คนเราหลีกเลี่ยงที่จะพูดความจริงต่อกัน...

บางครั้งมันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร... แค่บางที... ก็... อยากให้พูดมันออกมาบ้าง... อยากให้คนสำคัญ บอกกับเราว่าเราก็สำคัญ...

เรืองฤทธิ์กำลังนั่ง ‘จุ้มปุ๊ก’ อยู่บนโซฟาตัวนุ่มในห้องนั่งเล่นที่บัดนี้แออัดไปด้วยศิลปินร่วมเวทีทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องแต่ไม่มีเงาเพื่อนร่วมรุ่นทั้งสองคน ดูสิเขาอุตส่าห์มานั่งรอตั้งแต่น้องๆยังไม่มาจนตอนนี้เต็มห้องไปหมด แต่ทั้งพี่โน่ทั้งกันไม่มีใครโผล่มาสักคน

คนตัวเล็กที่นั่งจมโซฟาทำหน้ามุ่ยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดแก้เซ็งตอนที่พี่ชายร่วมรุ่นทิ้งตัวลงข้างๆ “ว่าไงครับคุณเตี้ย”

ดูสิดูทักเขาเข้าสิ มันน่านัก... ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุยกันต่อหน้าอย่างนี้ตั้งนานแล้วนะ ไม่กัดเขาสักคำจะไม่ได้เลยหรือไง “ไอ้กันอ่ะพี่”

“อ่าว กูจะไปรู้ได้ไง”เรืองฤทธิ์หันไปมองหน้าพี่ชายอย่างหาความ แต่ก็ทำได้แค่ส่งค้อนวงใหญ่กับทำหน้ามุ่ยใส่

“พี่โน่โหลดเพลงริทหรือยัง?”

“ห้ะ?”โตโน่ที่เอาแต่สนใจกับสคริปต์ที่เพิ่งได้มาหันมามองอย่างงงๆ

“เพลงน่ะพี่เพลง โหลดหรือยัง?”

“กูต้องโหลดด้วยหรอ?”โตโน่หันมาอีกครั้งอย่างงงๆ ทำเอาน้องชายสบถแล้วเขยิบหนีจนสุดโซฟา “อะไรครับคุณเตี้ย งอนหรอมึง”

“เปล่า”ริทตอบพลางทำหน้ามุ่ยก่อนที่ทั้งเขาทั้งพี่ชายจะหันไปสนใจเอกสารในมือตัวเองอีกครั้ง สิ่งที่อยู่กับสคริปต์ในมือน่ะ มีแค่สายตาเท่านั้นแหละ แต่ในหัวเรืองริทไม่มีอะไรเข้าไปทั้งนั้น ได้แต่คิดว่าพี่ชายจะไม่สนใจผลงานของเขาจริงๆหรือไง ทั้งๆที่เขาตั้งใจทำอยากให้ทุกคนได้ฟัง แต่ดูสิ แม้แต่พี่ชาย‘คนสนิท’ยังไม่สนใจสักกะติ๊ด แล้วจะมีใครหน้าไหนมาฟังเพลงของเขากันล่ะ แค่คิดมันก็จี๊ดใจดีเหมือนกัน เพราะยังไงสุดท้ายเขาก็คงถูกลืมสินะ ที่เขาเคยขอคงไม่มีใครทำให้ได้ ทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ทั้งแฟนคลับ ที่เขาเคยบอกว่าจะรักใครชอบใครเขาก็ไม่ได้หวงน่ะ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย แต่ถ้าบอกว่าอยากให้ทุกคนรักเขาคนเดียวก็คงจะดูเห็นแก่ตัวไปน่ะสิ เรืองริทปรายตามองรุ่นน้องแต่ละคนแล้วถอนใจ ดูตัวเขาสิ จะมีอะไรไปสู้เด็กพวกนี้ได้ อีตาแกงอ่อมแกงส้มอะไรนั่นก็เก่งชะมัดเลย(ใครเห็นด้วย *49308 นะจ๊ะ<ไรท์เตอร์ผิดไปแล้ว) โดมอีกคน ทั้งชาติเขาก็คงร้องเพลงให้ดีอย่างนั้นไม่ได้ แล้วยังจะครูฮั่นอีก เขาจะเอาเวลาที่ไหนไปฝึกเต้น ไปเล่นฟิตเนสให้มีกล้ามปูๆอย่างนั้น อย่างนี้เขาจะขอให้แฟนคลับรักเขาแค่คนเดียวยังไงก็คงเป็นไปไม่ได้ แต่... แต่แค่เขาขอให้ไม่ลืมเขา ไม่มีใครทำได้เลยหรือไง

เรืองริทปรายตามองพี่ชายที่ก้มหน้าก้มตาอ่านสคริปต์อย่างมีสมาธิแล้วถอนใจอีกที ไอ้พี่โน่ ไอ้หล่อเอ้ย! พี่ก็คงเป็นพระเอกโลดแล่นในวงการบันเทิง จะมาสนใจอะไรหมอตัวเล็กๆอย่างเขากันละ “พี่โน่...”เขาเรียกพี่ชายเสียงอ่อย “พี่จะไม่โหลดเพลงผมจริงๆน่ะหรอ”

ส่วนพี่ชายก็ได้แต่หัวเราะเบาๆก่อนจะลุกจากโซฟาไปตามเสียงเรียกของคุณครูและน้องๆที่รุมขอถ่ายรูป เรืองริทจิ๊ปากอย่างหมั่นไส้ก่อนเหลือบไปเห็นกระเป๋าสะพายหลังของพี่ชายที่วางทิ้งไว้ข้างตัวเขา “เสร็จ!”เขาพูดเบาๆกับตัวเองก่อนค้นโทรศัพท์ของพี่ชายออกมาอย่างถือวิสาสะ ขอเขาดูหน่อยเถอะว่าใช้ริงโทนของใคร เดี๋ยวเรืองฤทธิ์จะไล่โหลดเพลงตัวเองให้ค่าโทรศัพท์แพงลิ่วเลยคอยดู

มือเล็กควานหาโทรศัพท์ของตัวเองและกดเขาโทรศัพท์ของพี่ชายอีกเครื่องในมือก่อนจรดโทรศัพท์นบกับหูเพื่อฟังสัญญาณเผื่อว่าจะยังไม่มีเพลงรอสายเขาจะได้โหลดให้ด้วยแบบจัดเต็มทั้งเสียงรอสายริงโทนเพลงเต็มเอ็มวี เขานึกขำกับความคิดของเขาจนยิ้มออกมาก่อนจะหุบยิ้มลงทันทีที่เสียงเพลงรอสายของพี่ชายดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกเข้าเสียงเดียวกัน...

               
เก็บรอยยิ้มฉันไว้ในใจของเธอ

 โอบกอดทุกนาทีของเรา

ปล่อยให้รัก ทำงานเบา ๆ ในใจฉันและเธอ

ริทได้แต่จับจ้องอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์นิ่งๆโดยไม่คิดจะทำให้เสียงเพลงนั้นหยุดลง... ใครว่าพี่ชายไม่สนใจเขากันล่ะ...

ร่ำลาด้วยยิ้มนี้ที่มี เพื่อเริ่มคิดถึงกันเสมอ

โตโน่ที่อยู่อีกฟากหนึ่งของห้องหันกลับมาตามเสียงเรียกเข้าของตน ก่อนถอนใจเบาๆอย่างเอ็นดูกับความแสบของน้องชาย นี่คงคิดจะโหลดเพลงตัวเองลงเครื่องเขาล่ะสิ ช้าไปแล้วไอ้น้อง พี่โหลดไว้ครบทุกอย่างตั้งแต่วันแรกที่ปล่อยออกมาแล้ว นี่คงจะน้อยใจกับที่เขาแกล้งพูดเมื่อครู่นี้แน่ๆ ไอ้เด็กน้อย

เพื่อรอกลับมาพบเจอ พิสูจน์ว่ารักหนึ่งคำ

พอให้จดจำตลอดไป

เรืองริทนั่งนิ่งอยู่ท่าเดิมจนเสียงเรียกเข้าวนกลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง พี่ชายจึงเดินเข้ามาเขกมะเหงก‘ไอ้ตัวแสบ’แรงๆทีนึง

“ไม่รับโทรศัพท์กูละครับคุณเตี้ย” เขาพูดแล้วดึงโทรศัพท์ออกมาจากมือบางก่อนกดตัดสายทิ้ง ส่วนน้องชายก็ได้แต่นั่งเงียบ ใครจะไปรู้ว่าพี่ชายจะน่ารักขนาดนี้ ริทเองก็ไม่ได้อยากเงียบเท่าไร แต่มันพูดอะไรไม่ออก

“ซึ้งเลย”พี่ชายแซวก่อนดึงริทมาโอบไว้เบาๆ “ทำไม คิดว่ากูจะไม่โหลดจริงๆหรือไง”

“ขอบคุณนะพี่นะ”ไอตัวแสบพูดพลางทำตาแดงๆ

“เออ! นี่คงกะโหลดเพลงตัวเองไว้ในเครื่องกูสักยี่สิบก๊อบปี้เลยใช่ไหมเนี่ย”

“โด่! ก็ใครจะไปรู้ ถามก็ไม่ตอบ”ริทตอบพลางก้มหน้าทำเสียงงอน พี่ชายนึกขำอาการที่เห็นจนเจนตา ไอ้ขี้งอนเอ๊ย! ไปอยู่คนเดียวแล้วใครหน้าไหนเขาจะมาตามใจมันทันวะ

“กลัวไม่มีคนสนใจหรือไง”น้องชายหันมามองเขาพลางทำปากยื่นปากยาวเป็นเชิงว่างอนกว่าเดิมแล้วนะ “ไม่มีใครเขาลืมมึงหรอก อย่างน้อยก็กูคนนึงที่จะไม่มีวันลืมมึงแน่ๆ”

“สัญญานะ”คนขี้งอนหันมาชูนิ้วก้อยทวงสัญญาพลางทำหน้าตาออดอ้อนสุดฤทธิ์ ไม้นี้นะใช้ได้ผลมานักต่อนัก แต่คราวนี้พี่ชายแค่หัวเราะเบาๆก่อนผลักหัวเขาแล้วเดินจากไปโดยไม่ทิ้งคำสัญญาใดๆไว้ เดี๋ยวจะได้ใจกันไปใหญ่

คนขอสัญญาที่ถูกเมินนั่งทำหน้ามุ่ยกับตัวเอง อาจจะมีหลายครั้งที่เขาต้องงอนเองหายเองแต่มันชักจะบ่อยขึ้นทุกวันแล้วนะ พูดออกมาบ้างก็ไม่ได้ว่าเราสำคัญ ชิ! ไอ้พี่บ้า

อาจมีเรื่องราวมากมายที่ไม่ถูกถ่ายทอดออกมา อาจมีหลายความรู้สึกที่ไม่เคยถูกได้ยิน แต่นั่นคงไม่สำคัญเท่ากับ... เรารู้สึกได้ถึงความรู้สึกนั้นหรือเปล่า เพราะไม่ว่าเราจะได้ยินมันบ่อยแค่ไหนก็ไม่อาจเชื่อได้เลย แต่ถ้าเรารู้สึกถึงมัน...เราเชื่อได้...ว่ามันมีอยู่จริง...

If you can feel it, it really does exist.